Ik wou kunnen vliegen en bleef pogingen ondernemen om te kunnen vliegen. Ik sloeg in het rond met mijn armen in de hoop te kunnen vliegen, maar het lukte niet. Toen ik zag dat mijn pogingen niet werkten besloot ik te stoppen en begon weer met wenen. Dit tot ergernis van mijn moeder. Ik hield het uren vol. Anna ging zelfs een bad nemen om tot rust te kunnen komen, maar ik huilde zo hard dat ze mijn kon horen tot in de badkamer. Ze wist niet wat doen en ging met mij naar beneden. Ze stapte in een berghok waar het zeer rommelig was ze en legde mij op een matras in het berghok en zij ging weer naar boven naar ons appartement. Ik lag daar een ganse nacht en zelfs nog langer dan dat. Tot plots mijn moeder mij kwam halen en ik zag de spijt die ze had waarom ze mij daar had achtergelaten. Ze had ingezien dat dit niet de oplossing was en ze nam mij weer mee naar boven. Mijn moeder begon mij meer te slaan. soms was dit terecht, maar soms was dit ook zonder reden en ze leerde mij niet veel. Ik moest alles zelf aanleren door te observeren. Terwijl andere ouders hun kinderen leren lopen en fietsen. Op een dag zie ik haar op haar knieën kruipen, zoekend naar iets. Ik wil dit ook kunnen, maar heb haar niet lag genoeg kunnen observeren. Ik had een plan. Ik gooide mijn rode bal op de grond zodat zij deze moest oprapen en ze deed dit ook. Ik bleef dit herhalen totdat ze het beu werd en mijn bal in de vuilbak gooide. Ik wachtte nu op een moment dat mijn moeder er niet meer was zodat ik kon leren kruipen. Op een dag ging ze weer gaan werken. Ze had niemand waar ze mij bij kon gaan brengen, dus besloot ze om mij alleen thuis te laten. Toen ze de deur sloot voelde ik nog steeds een dreiging. Ik voelde dat ik niet alleen was en dat er nog iemand in de buurt was. Ik begon te wenen en toen hoorde ik een deur openslaan. Op dat moment stopte de dreiging en stopte ik met huilen. Ik kon nu beginnen met het leren met kruipen en merkte dat dit toch moeilijker is dan ik eerst dacht. Het lukte wel om op mijn knieën te zitten, maar het kruipen lukte maar niet de eerste dagen. Tot ik plots kon kruipen en ik verkende ons appartement. Als mijn mama thuis kwam ging ik dan weer op mijn plaats gaan liggen, zodat zij niets doorhad. Een keer kroop ik naar een een raam met bloemen op de vensterbank.Ik wou naar buiten kijken en greep mij vast aan de bladeren van de bloemen om recht te staan. Toen ik plots viel, samen met de bloempot die kapot naast mij op de grond viel. Ik lag daar twee uur te wenen tot mijn moeder kwam; Ze was heel kwaad en begon mij te slaan. Ik begreep niet waarom ze kwaad was. Ik had zelfs meer reden om dit te zijn. Toen kwam ze met een loopstoel af. Ze plaatste mij hierin. Ik stond er wantrouwig tegenover, maar begon er dan toch in te lopen. Ik werd één jaar. We vierden dit niet, zelfs niet meet een taart. Voor het eerst sinds lang kwam ik wel nog eens buiten toen we naar de huisarts ging. Ik ontdekte veel nieuwe dingen buiten. Ik kreeg uiteindelijk nog een mooi verjaardagsgeschenk. Ik merkte hoe ik kon ontsnappen aan Anna. Ik observeerde tot ergernis van haar hoe zij deuren open deed. Toen ze weer moest gaan werken zag ik mijn kans om te ontsnappen. Ik stond aan de trap klaar om naar beneden te gaan en dan ontmoette ik Hans. Na een kleine aarzeling ging hij samen met mij naar beneden was. Ik zag dat hij een vriendelijke maan was en voelde meer warmte van hem dan van mijn moeder. Buiten leerde hij mij zelfs oversteken al liep dit bijna verkeerd af. Terug in het appartement begon hij met mij te spelen, hij had zich zelfs verkleed als indiaan. Het was zeer leuk zeker toen hij mij oppakte. De pret was over toen mijn moeder binnenkwam. Ze was zeer kwaad op de man en nam mij mee naar ons huisje. Ik riep nog op Hans, want ik wou liever bij hem zijn.
Hoe Arend tegen de wereld aankijkt, is erg bijzonder bij dit boek. Hoe hij zichzelf dingen leert door zijn moeder te observeren. Arend weet ook heel goed het verschil te zien tussen goed, zoals Hans, en kwaad, zijn moeder. Ook ziet hij vogels als iets geweldigs en bijzonders. Vanaf het begin af aan wist je hoe Arend over de wereld dacht. En hoe hij zich niet thuis voelde op aarde en wilde liever in de hemel zijn.
BeantwoordenVerwijderenTijdens zijn eerste levensjaar verschuift in de roman het perspectief, nu is niet langer Anna het hoofdpersonage, maar haar kind. Tegelijkertijd slaat het medelijden met Anna om in mededogen met Arend. Anna begint haar zoon te haten. Ze mishandelt hem niet alleen, ze treitert hem en sluit hem dagen achter elkaar in zijn kamer op.
Ook de rollen worden omgedraaid, Arend verandert van een gedrocht in een aandoenlijk kind en zijn moeder van een meelijwekkend slachtoffer in een monster.
Ik vond het opmerkelijk om te lezen, hoe hij op zo'n jonge leeftijd al zo zelfstandig was en hoe hij tegen de wereld aankijkt. Hij voelt het gewoon dat zijn moeder hem niet moet hebben en dat Hans het beter met hem voorheeft. Je voelt gewoond dat hij zich niet thuis voelt op deze wereld en dat hij meer begaan is met de vogels. Je kon je soms kwaad maken op Anna, omdat ze niet altijd even correct handelde. Al had ik soms toch wel medelijden met haar, omdat Arend het haar ook niet makkelijk maakte en voor een alleenstaande moeder is het al moeilijk genoeg. Ik kon dus nog een beetje begrip opbrengen voor haar.
BeantwoordenVerwijderenIk had persoonlijk niet echt medelijden met haar, ze heeft een kind het is geen meisje maar een jongen, maar daarom moet ze al geen hekel aan hem hebben.
VerwijderenIk vind ook dat ze hem niet moet slaan als hij eens valt of eens iets fout doet, want dat doen alle kinderen.
Het is inderdaad moeilijk voor een alleenstaande moeder, maar ze weigert ook de hulp van Hans, die Arend zijn huiswerk maakt en met hem speelt.
Ik vond wel dat ze te streng voor hem was en dat ze hem te veel sloeg. ze liet hem ook te veel aan zijn lot over, want ze heeft hem in feite niets aangeleerd. In het begin had ik wel medelijden met haar, omdat hij altijd maar weende en je zag dat ze het niet aankon. Ik vond het dus echt bizar waarom ze niet wou dat hij bij Hans was en dat zij zijn hulp weigerde. Het had voor haar veel makkelijker geweest.
BeantwoordenVerwijderen